การแสดงประจำภาคอีสาน ภูมิประเทศภาคตะวันออกเฉียงเหนือเป็นที่ราบสูง ค่อนข้างแห้งเพราะไม่อุ้มน้ำบนพื้นดิน ฤดูแล้งกลายเป็นฤดูแล้ง ฤดูฝนกลายเป็นน้ำท่วม อย่างไรก็ตาม ชาวอีสานมีอาชีพเกษตรกรรม คนที่รักสนุกมองหาความบันเทิงทุกโอกาสเพื่อแสดงในภาคตะวันออกเฉียงเหนือมักจะถูกกระตุ้นตามกิจวัตรหรือฤดูกาล เช่น ขบวนนางเมา เซินบ่างไฟ เซินสวิง เซินกระทิป และรำลาว เช่น. มีลักษณะเหมือนการเต้น แต่นุ่มนวลและมักเดินด้วยปลายเท้าโดยสะบัดเท้าไปด้านหลัง นี่เป็นลักษณะเฉพาะของเซิง และศิลปะการแสดงพื้นบ้านของภาคอีสานสามารถแบ่งออกเป็นสองกลุ่มวัฒนธรรมหลัก

การแสดงพื้นบ้านอีสานแบ่งออกได้เป็น 2 กลุ่มใหญ่ คือ
กลุ่มตะวันออกเฉียงเหนือที่ได้รับอิทธิพลจากศิลปะลาว ซึ่งมักเรียกกันว่า “เซิง ฟวน และหมอลำ” เช่น เซิงกระทิข้าว เซิงโป่งลาง เซิงแย้ ไข่มดแดง ภูไทซ่ง เซิงสวิง เซิงบงไฟ เซิงกะหยาง เซิง ตังหวาย เป็นต้น ใช้เครื่องดนตรีพื้นบ้าน ได้แก่ อ้อย พิณ ซ่ง กลองยาวอีสาน โป่งลาง วูดู ฉาบ ฆ้องและครูบ เช่น เซิงแซวไข่มดแดง

ศิลปะเขมรกลุ่มอาคเนย์ที่ได้รับอิทธิพลจากการรำแบบคนอกและกระทิงติ๊งติ๊ง มีเกมชื่อ ‘ลือหรือเรม’ (ระบำตั๊กแตนตำข้าว) อาใหญ่ (รามคัท) วงที่ผมเล่นคือ วงมโหรีอีสานใต้ มีเครื่องดนตรีต่างๆ เช่น ซอด้วน เกลือลึก กลองแคนโทรัม พิณ ระนาด พิสไร กลองแทมบูรีน และดนตรีประกอบเป็นจังหวะ การแต่งกายสำหรับการแสดงเป็นวัฒนธรรมอีสานดั้งเดิม ลีลาการเต้นและท่วงทำนองของรายการมีความกระชับ กระฉับกระเฉง รวดเร็วและสนุกสนาน กนกติงตอง (ตั๊กแตนตำข้าว) ภาษาถิ่นอีสาน แปลว่า ตั๊กแตนตำข้าว การเต้นรำตั๊กแตนตำข้าวนี้เป็นที่นิยมในตะวันออกเฉียงใต้ กันต์ติ้งตุ้งมีถิ่นกำเนิดที่จังหวัดสุรินทร์ ศูนย์กลางของดนตรีและนาฏศิลป์ในภาคตะวันออกเฉียงใต้ การเต้นตั๊กแตนเป็นการเต้นที่สนุกและเร้าอารมณ์ การเต้นโยกเยกเลียนแบบตั๊กแตนตำข้าว รำกะนบดีบุกต้นมีการเต้นรำแบบกลุ่ม